Χρονοκαταφύγιο

Τον περασμενο Μάιο ειχα παρακολουθήσει στο Θέατρο Μακεδονικων Σπουδών την παρασταση L’angelo della storia της θεατρικής ομάδας απο την Φλωρεντία Sotterraneo. Το έργο ήταν μια  αναδρομή σε σημαντικά γνωστά και λιγότερο γνωστά γεγονότα της ιστορίας δοσμένα σε αυτή την  παρασταση σωματικου θεατρου με φρενηρη ρυθμό,χιουμορ και μοναδικο παλμό. Ένα ταξίδι στο χρονο γλυκόπικρο,χιουμοριστικό, ένα πέρασμα

Κολόμπους.

58Ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης Σινεμά Κριτική Κολόμπους/Columbus ΗΠΑ/USA 2017 Σκηνοθεσία: Kogonada/ Κογκονάντα Στο   φετινό  Διεθνές   Φεστιβάλ   Κινηματογράφου   Θεσσαλονίκης   είχαμε   την   ευκαιρία να δούμε την  ταινία  Κολόμπους  (2017), την   πρώτη  μεγάλου  μήκους  ταινία   μυθοπλασίας  του Κορεάτη κινηματογραφιστή  Kogonada., τον οποίο γνωρίσαμε κυρίως μέσα από τα υψηλής  και  ιδιαίτερης   αισθητικής   θεματικά  βίντεο που δημιουργεί για την criterion

"Κρυμμένος": η επιτήρηση της ιστορίας και το μάτι της κάμερας.

       Η ήρεμη οικογενειακή ζωή του Georges Laurent – επιτυχημένου τηλεοπτικού παρουσιαστή και βιβλιοκριτικού – και της γυναίκας του Anne – εκδότριας βιβλίων – διαταράσσεται. Αυτό συμβαίνει, όταν αρχίζουν να λαμβάνουν μια σειρά από ταινίες  με πλάνα επιτήρησης του σπιτιού τους. Από τις λήψεις της εξωτερικής πλευράς της οικίας τους αντιλαμβάνονται πως έχουν γυριστεί από

Το κόκκινο της Αδελφοσύνης.

        Η τρίτη ταινία της τριλογίας Τρία χρώματα, και η τελευταία ταινία του Kieslowski, η Κόκκινη ταινία,  μετουσιώνει σε μύθο και εικόνες τον καθημερινό αγώνα της ύπαρξης για επικοινωνία και κατανόηση. Μετά την Ελευθερία και την Ισότητα, της Μπλε και της Λευκής  ταινίας αντίστοιχα, το τρίτο χρώμα της γαλλικής σημαίας, το κόκκινο,

Λυσιστράτη: με την εικαστική γλώσσα του Μιχαήλ Μαρμαρινού.

  Της Βασιλικής Σπύρου.    (…) Πιότερο από το κρασί και τον έρωτα, πιο ύπουλα κι από την ιδέα, η τέχνη μπορεί να μαυλίσει τον άνθρωπο και να τον κάμει να ξεχάσει. Μετατοπίζει το χρέος, μάχεται να μετατρέψει το εφήμερο σ’ αιώνιο και να μετουσιώσει σε ομορφιά τον πόνο του ανθρώπου. Καζαντζάκης Ν.: Αναφορά στον

Αμερικανικό Ειδύλλιο.

Peter Stackpole, New Jersey, Atlantic City, 1944, LIFE. Ποτέ δεν θα μπορούσε να εξαλείψει το αναπάντεχο γεγονός. Το αναπάντεχο γεγονός θα περίμενε πάντα αθέατο, για όλη την υπόλοιπη ζωή του, θα ωρίμαζε, έτοιμο να εκραγεί, μόλις ένα χιλιοστό πίσω απ’ όλα τα άλλα. Το αναπάντεχο ήταν η άλλη όψη όλων των άλλων. Ο Σουηδός τα

Truman.

Cesc Gay, 2015.          Ο Χουλιάν υποδέχεται στη Μαδρίτη τον καλό του φίλο Τομάς, που καταφθάνει από τον Καναδά. Η απρόσμενη άφιξη του Τομάς είναι επίσκεψη – αποχαιρετισμός στον Χουλιάν, ο οποίος έχει καρκίνο σε προχωρημένο, μη αναστρέψιμο στάδιο και έχει αποφασίσει να ζήσει τις τελευταίες του ημέρες μακριά από θεραπείες και

Ο Άνθρωπος που Γνώριζε το Άπειρο.

The Man Who Knew Infinity, 2015.            Ο Ματ Μπράουν, σκηνοθετώντας τον Άνθρωπο «που γνώριζε το άπειρο», επιχειρεί να διηγηθεί την ιστορία της αγωνιώδους και κοπιαστικής διαδρομής προς την αναγνώριση της επιστημονικής εγκυρότητας και ιδιοφυΐας του αυτοδίδακτου Ινδού μαθηματικού Σρινιβάσα Ραμανουτζάν. Το 1913 ο νεαρός Ραμανουτζάν αποφασίζει να διεκδικήσει τη ζωή του και να

Το Χρονικό Μιας Αθωότητας.

Chronic, 2015.                 Η πρώτη αγγλόφωνη ταινία του Μεξικανού σκηνοθέτη Μισέλ Φράνκο (Βραβείο Σεναρίου, Κάννες 2015) αφηγείται την καθημερινότητα του Ντέιβιντ, ενός νοσοκόμου που δουλεύει κατ’ οίκον, βοηθώντας  βαριά ασθενείς  που  δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν. Ο σκηνοθέτης  τοποθετεί στον πυρήνα της ιστορίας τη ζωή του Ντέιβιντ μέσα από

Zaria Forman: η ζωγραφική για το περιβάλλον.

Deception Island, Antartica, 2015. Soft Pastel on paper.        Η τέχνη της Zaria  Forman σε ξεγελάει. Βλέποντας έργα της, είσαι σίγουρος πως είναι φωτογραφίες. Κι όμως, όχι. Είναι ζωγραφική με παστέλ και εργαλείο τα δάχτυλα της καλλιτέχνιδας. H Forman ταξίδεψε ως παιδί με την οικογένεια της σε απομακρυσμένα μέρη και τοπία του κόσμου,