Χρονοκαταφύγιο

Τον περασμενο Μάιο ειχα παρακολουθήσει στο Θέατρο Μακεδονικων Σπουδών την παρασταση L’angelo della storia της θεατρικής ομάδας απο την Φλωρεντία Sotterraneo. Το έργο ήταν μια  αναδρομή σε σημαντικά γνωστά και λιγότερο γνωστά γεγονότα της ιστορίας δοσμένα σε αυτή την  παρασταση σωματικου θεατρου με φρενηρη ρυθμό,χιουμορ και μοναδικο παλμό. Ένα ταξίδι στο χρονο γλυκόπικρο,χιουμοριστικό, ένα πέρασμα

Σβήσε, αν τολμάς.

      Σαν χαρακτήρες θεατρικής παράστασης που υπάρχουν όσο και η διάρκεια της. Μετά επιστρέφουν στις λέξεις του συγγραφέα τους και αχνοφαίνονται στη σκέψη του θεατή. Όπως τα σώματα που ζωντανεύουν μόνο στη μνήμη. Όταν το πρόσωπο κοιτάει τον εαυτό του, με τις ρωγμές και τις ατέλειες του. Τότε που η τελειότητα ξεθωριάζει και

Παστέλ αντικατοπτρισμοί.

Swimm        Η Maria Svarbova φωτογραφίζει αναπαραστάσεις καθημερινών στιγμών της ζωής του ανθρώπου με καθαρότητα και χρώμα. Αναδεικνύει τις εικόνες της σιωπής και της μετάβασης των σωμάτων από τη μια θέση στην άλλη. Δημόσιοι χώροι και χώροι αναμονής γίνονται για εκείνη ο “καμβάς” παρέμβασης της τέχνης στη ρουτίνα της πραγματικότητας. Συμμετρία, λείες επιφάνειες,

Νεαρό Άσπρο Ελάφι ~ X.A. Χωμενίδης

  ΝΕΑΡΟ ΑΣΠΡΟ ΕΛΑΦΙ   Χ.Α. ΧΩΜΕΝΙΔΗΣ   Εκδόσεις  Πατάκη    2016 Από το εξώφυλλο του βιβλίου Εκδόσεις Πατάκη Το βιβλίο αυτό θα μπορούσε να είναι ένας συνδυασμός ψυχολογικού θρίλερ και συμβολικής περιπέτειας για την υπαρξιακή αγωνία  του ανθρώπου σε σχέση με το παρελθόν, τη μοναξιά και την ενοχή που εμποδίζει την εν δυνάμει ελπίδα.

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι: μια επιγραφή.

Henri Cariter-Bresson, Madrid, 1933 © Henri Cartier-Bresson/Magnum Photos Τι απόμεινε απ’ τους ανθρώπους που πέθαιναν στην Καμπότζη; Μια μεγάλη φωτογραφία της Αμερικάνας σταρ που κρατούσε στην αγκαλιά της ένα παιδί κίτρινο. Τι απόμεινε απ’ τον Τόμας; Μια επιγραφή : Ήθελε τη Βασιλεία των Ουρανών επί Γης. Τι απόμεινε απ’ τον Μπετόβεν; Ένας στριφνός άνθρωπος με

Yokohama to Tokyo.

  Jacco Olivier, Bath, 2009. Άλλο ένα καλοκαίρι. Για σκέψου να μην πρόφταινα κι αυτό το καλοκαίρι να δω το φως ξανά εκτυφλωτικό να νιώσω την αφή του ήλιου στο κορμί μου να οσμιστώ δροσερές και χαλασμένες μυρωδιές να γευτώ γλυκόξινες και πιπεράτες γεύσεις ν’ ακούω τα τζιτζίκια ως τα κατάβαθα της νύχτας να καταλαβαίνω

Λυσιστράτη: με την εικαστική γλώσσα του Μιχαήλ Μαρμαρινού.

  Της Βασιλικής Σπύρου.    (…) Πιότερο από το κρασί και τον έρωτα, πιο ύπουλα κι από την ιδέα, η τέχνη μπορεί να μαυλίσει τον άνθρωπο και να τον κάμει να ξεχάσει. Μετατοπίζει το χρέος, μάχεται να μετατρέψει το εφήμερο σ’ αιώνιο και να μετουσιώσει σε ομορφιά τον πόνο του ανθρώπου. Καζαντζάκης Ν.: Αναφορά στον

Zaria Forman: η ζωγραφική για το περιβάλλον.

Deception Island, Antartica, 2015. Soft Pastel on paper.        Η τέχνη της Zaria  Forman σε ξεγελάει. Βλέποντας έργα της, είσαι σίγουρος πως είναι φωτογραφίες. Κι όμως, όχι. Είναι ζωγραφική με παστέλ και εργαλείο τα δάχτυλα της καλλιτέχνιδας. H Forman ταξίδεψε ως παιδί με την οικογένεια της σε απομακρυσμένα μέρη και τοπία του κόσμου,

Δρόμος ανάμεσα

Animation της Brittany Nickels Δρόμος ανάμεσα Σύνηθες είναι κάποιος είπε δρόμος να μπαίνει ανάμεσα. Να διασχίζει το σπίτι ολόκληρο σαν μια εκπλήρωσης αναμονή. Να απαιτεί καινούρια βήματα. Απόσταση εκ νέου να καλύψεις. Προϋποθέσεις μετρημένες. Πάτημα γερό ταχύ δίχως βιασύνη. Πάτημα ανάλαφρο σπουδή γέφυρα να συναντιούνται οι αποστάσεις. Να φανερώνει τον χρόνο. Τον μόχθο, παλιό και νέο

Το κέντημα μετά την παράδοση.

       Η Michelle Kingdom χρησιμοποιεί βελόνα και κλωστή για τη δημιουργία των περίτεχνων εντυπωσιακών έργων της. Η καλλιτέχνις, με σπουδές στις Καλές Τέχνες και το σχέδιο μόδας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, αξιοποιεί ένα κατεξοχήν μέσο πολιτισμικής έκφρασης της παράδοσης ως εργαλείο για τη δημιουργία έργων με σύγχρονη αισθητική. Κάθε έργο κέντημα αφηγείται μια