Η ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν πιστό.

του Λουίς Σεπούλβεδα

Σκηνοθεσία – Μουσική σύνθεση: Κώστας Γάκης.

Διασκευή: Κώστας Γάκης, Νατάσα – Φαίη Κοσμίδου.

Η τελευταία ανάσα.

Ο Λουίς Σεπούλβεδα στην Ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν πιστό, μέσα από την αφήγηση του μικρού κουταβιού Αφμάου που σώθηκε απο έναν ιαγουάρο και μεγάλωσε στην οικογένεια της φυλής των Μαπούτσε, διατρέχει όλη την ιστορία του κόσμου. Η ιστορία του Αφμάου- Πιστός στη γλωσσα των Μαπούτσε – είναι μια ιστορία για την πίστη, την ισότητα, την ελευθερία και τη δικαιοσύνη δοσμένων πάντα υπό το πρίσμα της φύσης ως πηγής ζωής και ευημερίας. Ο Σεπούλβεδα αφιερώνει την ιστορία του στους ιθαγενείς της φυλής Μαπούτσε της Νότιας Χιλής οι οποιοι εκδιώχθηκαν απο τον τόπο και τα εδάφη τους απο τις εταιρείες υλοτομίας. Ο Αφμάου είναι ακόμα ένα ισότιμο μέλος της οικογένειας των Μαπούτσε και μέσα απο τη δική τους ιστορία ξεριζωμού γίνεται η φωνή του πόνου των καταπιεσμένων και των αδικημένων αλλα και η κραυγή αλληλεγγύης, πίστης και συμπαράστασης που προσπαθεί να φυτρώσει επίπονα και επαναλαμβανόμενα τον σπόρο της αδελφοσύνης και της ελπίδας.

Η παράσταση που σκηνοθετεί και διασκευάζει (σε συνεργασία με τη Φαίη Κοσμίδου) ο Κώστας Γάκης οπτικοποιεί σκηνικά την ιστορία που μας αφηγείται ο σκύλος ως κινηματογραφική αφήγηση, διατηρώντας όλες τις αισθήσεις του θεατή συνεχώς ενεργοποιημένες. Σωματικό θέατρο, λόγος, μουσική και τραγούδι, θεατρικό παιχνίδι και body percussion (σύνθεση της Τζωρτζίνας Βαρδουλάκη) οργανώνονται σε μια πολύ στέρεα δουλεμένη σύνθεση που όμως η επιτυχία της βρίσκεται στην αίσθηση της ροής του παιχνιδιού που δίνεται στον θεατή. Ένα σκηνικό παιχνίδι που ενώ είναι μέρος της θεατρικής σύμβασης, ταυτόχρονα γίνεται ανεξέλεγκτο και σε τραβάει μαγνητικά να γίνεις μέρος,κοινωνός και συμπαίκτης. Τα σώματα των τεσσάρων performers επι σκηνής “μιλούν” και γίνονται το δεύτερο κείμενο που λειτουργεί συμπληρωματικά αλλά αναγκαία, καθώς νοηματοδοτεί οικουμενικά και υπαρξιακά αυτή την ιστορία. Όλα όσα παρακολουθείς δεν είναι μόνο η ιστορία του σκύλου που τον έλεγαν πιστό, αλλά και η δική σου η ιστορία, της οικογένειας, της γειτονιάς,του ξένου, μια ιστοριά απόστασης και εγγύτητας μαζί.

Ο Κώστας Γάκης στον ρόλο του Σκύλου, ο Γιάννης Βασιλώττος, η Ελευθερία Μάζαρη, και η Ιωάννα Παπακωνσταντίνου σε εναλλασσόμενους ρόλους συνδέονται ως ομάδα με εντυπωσιακό τρόπο σε μια θεατρική ορχήστρα φωνών και σωμάτων που η μουσική της ακούγεται δυνατά.

Η παράσταση ανεβάστηκε τον Φεβρουάριο στη Θεσσαλονίκη λίγο καιρό πριν την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία. Ακόμη μια φορά αποδεικνύεται πως η δικαιοσύνη, η ειρήνη και η ελευθερία δεν είναι καθόλου δεδομένα και πως ο παραλογισμός του πολέμου επιστρέφει επαναλαμβανόμενα. Ο Σεπούλβεδα μέσα από το παράδειγμα των Μαπούτσε δημιουργεί ενα διαχρονικό έργο, ένα παραμύθι οπου συνοψίζει όλη τη σκληρότητα και το μεγαλείο της ζωής. Έτσι, σε μια τέτοια συγκυρία, η τέχνη, το θέατρο και η παράσταση της Ιστορίας ενός σκύλου που τον έλεγαν πιστό όχι μόνο παρηγορεί, αλλά και αφυπνίζει: ένας, περισσότεροι, όλοι σαν εκείνον. Τον Αφμάου, τον σκύλο που τον έλεγαν πιστό.

Κείμενο: Μαρία Κυργιαφίνη