Άκουγα τις ιστορίες από τους φίλους και τους παρατηρούσα να μιλούν με ενθουσιασμό. Οι πιο έμπειροι το προσμένουν σαν το πιστό ραντεβού της χρονιάς και ταυτόχρονα το αντιμετωπίζουν σαν τελετουργία. Εκείνοι που δε γνωρίζουν, αλλά θέλουν να μάθουν, προετοιμάζονται για να ζήσουν τη διαδρομή και να επιβεβαιώσουν τις γλαφυρές διηγήσεις ή απλώς να αφεθούν στο βάδισμα για να δημιουργήσουν τις δικές τους.
Μες στην ομίχλη, με την υγρασία του πρωινού να μας ξυπνάει για τα καλά, ξεκινήσαμε έμπειροι και άπειροι μαζί, μα μια ομάδα ένα. Κάτω απ’ την Πετρόστρουγκα πήραμε τον δρόμο και ανεβαίναμε. “Ο σταθερός ρυθμός είναι το μυστικό”, έλεγαν οι φίλοι που γνώριζαν καλά, για να εμψυχώσουν την παρέα. Καθώς περνούσε η ώρα, η δυσκολία, ο κόπος, το λαχάνιασμα με την κομμένη ανάσα έδωσαν τη θέση τους στις γελαστές συζητήσεις, στην ήσυχη και καθαρή αναπνοή, στην ευφορία που νιώθεις καθώς καθαρός ο αέρας εισχωρεί στον οργανισμό και οι διαφορετικές εικόνες που εναλλάσσονται ταυτίζονται με το σώμα σου που κινείται ξεκούραστα και φυσικά πια. Τώρα η κούραση αλλάζει μορφή, γίνεται ανακούφιση και προσμονή για τη συνέχεια.
Μετά από τρεις ώρες περπάτημα και αρκετές στάσεις, είδαμε το καταφύγιο να ξεπροβάλλει μέσα από τα δέντρα. Ήμασταν πια στα 2000 μ., στο καταφύγιο της Πετρόστρουγκας. Μπήκαμε στο καταφύγιο και αφεθήκαμε. Τα πόδια ξεκουράστηκαν στις παντόφλες της εισόδου, τσάντες και μπουφάν κυλήσανε από τους ώμους μας στην τραπεζαρία. Ο Νεκτάριος και η παρέα του, “ψυχή” του καταφυγίου, δείχνουν να σε περίμεναν, με τα αστεία τους και τα φαγητά τους να σου γεμίζουν το είναι. Και πραγματικά, είναι να μένεις άναυδος, πόσο εκεί στην Πετρόστρουγκα αυτή η παρέα επιμένει και αγαπάει αυτό το απάγκιο του Ολύμπου και καθ’ επέκταση τους ορειβάτες του.
Μετά την πρώτη χαλάρωση σειρά είχε ο περίπατος στο Μεγάλο Δέντρο κοντά στο καταφύγιο, πολύ παιχνίδι, φωτογραφίες, στιγμές μοναχικές και στιγμές σιωπής. Η καταιγίδα μας έδειχνε,με τις αστραπές που την προετοίμαζαν, πως ο χρόνος της μικρής μας βόλτας τελείωνε. Επιστρέψαμε τρέχοντας μες στη βροχή.
Ακολούθησαν ώρες στο ζεστό σαλόνι της Πετρόστρουγκας χουχουλιάζοντας δίπλα στα παράθυρα. Εκεί, βρήκαμε την καλύτερη παρέα. Ο Α. 3, 5 ετών, είχε ανέβει το απόγευμα με τους γονείς του, έπαιζε με το ξύλινο τόξο του σαν άλλος Ρομπέν και του άρεσε σύμφωνα με τον ίδιο να ακούει μόνο “κομματάρες”. Ζήτησε το αγαπημένο του, εκείνο που λέει “σιγά μη κλάψω, σιγά μη φοβηθώ”.
Το επόμενο πρωί θα άρχιζαν τα δύσκολα. Οκτώ ώρες, ανάβαση και κατάβαση. Όσοι δε γνώριζαν, ήταν ήσυχοι από την ξεκούραση της προηγούμενης νύχτας και γεμάτοι από το καλό φαγητό. Ένα καλό πρωινό και στο δρόμο. Ο στόχος της δεύτερης ημέρας ήταν πια τα 2760 μ.το καταφύγιο του Αποστολίδη, δίπλα στο Στεφάνι και πιο κοντά στον Μύτικα, την κορυφή του Ολύμπου. Αυτή η διαδρομή, διαφορετική, πιο δύσβατη, γεμάτη εκπλήξεις στην ποικιλία των τοπίων. Το σώμα είχε συνηθίσει, μπήκε εύκολα στο ρυθμό και όλοι ήμασταν εκεί ο ένας για τον άλλο, για κάποια βοήθεια, για λίγο χρόνο και αρκετή κατανόηση. Η πορεία προς τον Αποστολίδη τα είχε όλα, αυτοπεποίθηση, χαρά, ηρεμία, ένταση, γέλιο, λίγο κλάμα και μια ιδιαίτερη ευχαρίστηση σε εκείνο το σημείο. Στο σημείο όπου έχεις δοκιμαστεί με τα προσωπικά σου όρια και ανακαλύπτεις πως τα κατάφερες. Μπόρεσες τα όρια να μη γίνουν φραγμοί, αλλά σημεία επανεκκίνησης. Η ίδια ευχαρίστηση και η πληρότητα είναι αυτά που παίρνεις μαζί στο τέλος του δρόμου, εκείνα που κουβαλάς σαν δώρο όταν μπαίνεις στο αυτοκίνητο για την επιστροφή.
Κι όσο απομακρύνεσαι, βλέπεις τον Όλυμπο να δεσπόζει και αναλογίζεσαι όσα ανακάλυψες και όλα όσα περιμένουν να τα ανακαλύψεις. Κι ένα ερώτημα σε βασανίζει γλυκά: που ήμουν,εκεί ψηλά, πώς ήμασταν.
Τίποτα όμως δε θα ήταν το ίδιο αν δεν υπήρχε αυτή η ομάδα, το “πιο κουλ παρεάκι”, όπως λέει στ’ αστεία μια αγαπημένη φίλη.
* Στίχος του Νίκου Πορτοκάλογλου από το τραγούδι “Χωρίς Αμορτισέρ” (1995).
Φωτογραφίες: Σάκης Πάλλας / Sakis Pallas
rear window stories 
με ταξίδεψες πολύ γλυκά εκεί πάνω στις κορυφές του Ολύμπου , μ' έβαλες στην παρέα σας κι εγώ ένας απ' όλους, μου έφερες θύμισες μακρινές και κοντινές πρίν από λίγα χρόνια εκεί στα ίδια μέρη με τους δικούς μου συνοδοιπόρους , πολύ ωραίο το οδοιπορικό ακόμη κρατώ την ζεστασιά του και οι φωτογραφίες υπέροχες του Σάκη Πάλλα !
Μοῦ ἀρέσειΜοῦ ἀρέσει